Milan Rakovac
”Prezreni na svijetu” opet su ustali, samo sad je proletarijat = lumpenproletarijat, ustali su i uzvisili crnu zastavu. Čak i Italija ispunjava opet Dučeove snove: postfašistički poredak zapovijeda, trseći se prikazati kao demokrati, pa čak, za sada, ne spominju terre perdute Istru i Dalmaciju, i kao fol se odriču fašizma.
Kao Švabo tra-la-la-laaa, i ja se stalno vraćam nekim starim pjesmama:
Quando ‘rivem a Saplato c’i piantarem la giostra, diremo a i Iugoslavi – qui siam’ a casa nostra… Ma ča da ćemo jopet dočekati da nan squadristi (naši domaći!) ordinivaju z manganeli, kantajući – e anche Gesu Christo faceva l’aviatore, invece di benzina pisciava nel motore, bim bum bam tre colpi de pugnal.
A mi pak internacionališti de bratstvo-jedinstvo ćemo držati miting kako i 1945. kad je jedan naš merlo reka: Drugovi Hrvati, Slovenci i pošteni Talijani. A barba Gigi, ča mu je sin poginuja u partizani, se je fida (altroke heroj!) reći: Ma cossa alora lori i xe tutti pošteni?
Sjetih se toga, jer je ključno pitanje hoće li se vratiti stare naše mržnje – u kojima će prvi stradati oni kojih je malo – Slovenci u Trstu, Talijani u Kopru, Puli, Rijeci…
Odrastao sam Drio la Rena, i pamtim kako smo se istarska djeca nagonski okupljali, Hrvati i Talijani, jer su nas imigranti de sora Učke in Črnega kala gledali von oben – Talijani su za njih bili fašisti. Und Schluss. A mi – seljačići koji ne znaju ni govoriti. Eto zašto danas pjevam tra-la-la-laa…
I zato, dok se još jučer (2019.) nestašna Giorgia i goropadni La Russa i euro-Taviani pozivaju na Dučea, a danas tvrde da nisu tako mislili, sjetim se velikih naših i njihovih ljudi (a svi smo bili naši, ljudi – koji smo čuvali jedni druge, naročito od – SVOJIH) kao što su bili i ostali Tommaseo, Tomizza i Bettiza, Kosovel, Kamov i Črnja, pa s olakšanjem vidim da su živi i aktivni njihovi slijednici u Trstu, Kopru, Puli, Rimu, Ljubljani, Zagrebu – Diego Zandel, Aljoša Pužar, Neven Ušumović…
A njihova je poruka vječno ista: convivenza, fratelanza, ”tražimo samo ista prava za njih i za nas” (tršćanski biskup Juraj Dobrila), čekajući da se realizira federazione delle libere repubbliche del Adriatico (Tommaseo).
Al’ džaba ja to tebi pričam, rekli bi u Bosni. ”Deregulacija” je parola gotovo nebeske naravi, u ovo doba postistine i alternativnih činjenica, evo – Fukuyama je ovih dana podsjetio kako je zbilja stigao KRAJ POVIJESTI. Skoro da bih se složio, da nas više niti ne treba tresnuti meteor velik kao Mjesec, dok pjevamo Guarda la Luna come la cammina.
Jasno da pušem na hladno, no, već malo mlako, toplo – pa neću čekati da plane oganj, a plamti tu u susjedstvu. Italija se pridružila desničarskim, nacional-rasističkim režimima europskim, stvorena je već jasna crna Internacionala, na koju je nekad (uzalud) upozoravao Paolo Parovel, objavljući reprint talijaniziranih homonima, toponima ”L’identita cancelata” (Izbrisani identitet, koju sam preveo).
Filozof i novinar, organski antifašist Paolo Flores d’Arcais, urednik revije Micromega upozorava:
Da sabato 22 ottobre 2022 l’Italia ha il governo Meloni-Ruini. Ai tempi del Pci e della sinistra extraparlamentare si sarebbe parlato, senza infingimenti, di un governo clerico-fascista. Ma siamo in epoca post-post-moderna. Epoca non più di ideologie ma di influencer, si dice. Qualcuno, sbagliando clamorosamente, ha identificato la linea politica di questo governo in ”Dio, Patria e Famiglia”.
Ukratko: Još jučer bi ovaj režim bio nazvan klerofašističkim…
Paolo Flores d’Arcais dopušta da tu ima Boga, barem u katoličkoj predkoncilijarnoj verziji, kao i familije – koja se uspela na Colle da bi prisegnula: Ma Patria, Patria proprio no. Patria, dal 25 aprile 1945, è sinonimo di Resistenza antifascista, e con la Costituzione questo intreccio indissolubile è diventato il fondamento della convivenza civile tra italiani. Di questa Patria, l’unica da quasi ottant’anni, e speriamo per almeno altri ottanta, nel Gabinetto Meloni-Ruini non c’è neppure l’ombra.
Sažeto: Nek se pozivaju na Boga i familiju, ali na domovinu baš i ne, jer antifašistička domovina utemeljena je 25. travnja 1945.
Naravno da ”nije moguć” nekakav hipotetični Krim na Jadranu – da će postfašističke horde osvajati Istru i Dalmaciju. Barem zato što je teško zamisliv rat između članica NATO-a i Europske unije. Ili ipak je moguće? Si o no?
I baš kad sam poslao ovaj zapis Autografu, počelo je počelo! Talijanski portali javljaju da se na tršćanskom Krasu na ogromnoj stijeni, etnički slovenski kraj, pojavio grafit – fašistički grb. Kaže na to općinski dužnosnik Mitja Petelin:
Dopo il triste episodio dei trapper, assistiamo ad un altro, al pari o probabilmente più vergognoso atto, che ferisce il nostro territorio, la nostra comunità e tutta l’Italia democratica, con un’altra azione penalmente perseguibile, quella vile e umanamente inaccettabile, quella dell’apologia del fascismo – afferma in un post il vicesindaco Mitja Petelin – Una data triste che ha segnato un ventennio di enorme sofferenze in particolare nel nostro territorio. Condanno il gesto fermamente e sono sicuro che la condanna sarà trasversale, sperando che i responsabili siano individuati e puniti dagli organi competenti. Morte al fascismo!!! Evviva il rispetto e la convivenza tra tutti i popoli! In questo momento storico difficile abbiamo bisogno di tutt’altro: pace, rispetto e convivenza.
Kaže Mitja: Sramotni čin koji ranjava naš teritorij… Smrt fašizmu! … Treba nam mir, poštivanje, suživot…
Governo Meloni, međutim, još ne spominje terre perdute, italianissime, čemu onda brinuti? Jer zla krv također ”tradicionalno” kola našim venama (našim i njihovim), i zato nam sada treba preventivna transfuzija dobre krvi, koju baštinimo od naših patničkih i pametnih predaka.
A ta baština uči nas da ne smijemo dopustiti da se među nas, u nas, na nas, vrati mržnja strašnog 20. stoljeća, koja bi dotukla ovo groteskno i prijeteće 21. stoljeće.
UKOLIKO VAM SE TEKST DOPADA I VOLITE NEZAVISNO I KVALITETNO NOVINARSTVO, VI MOŽETE PODRŽATI AUTOGRAF PA I NAJMANJOM MOGUĆOM UPLATOM NA NAŠ RAČUN ILI PREKO PAYPAL-A. HVALA! ZA VIŠE INFORMACIJA I PRECIZNE UPUTE KLIKNITE OVDJE.
Još tekstova ovog autora:
- Oružje ide kao kruh, a skupo je kao zlato
- Istra – duh i duša eurolandije
- Istra kao Itaka
- Crnogorsko ”Evropa sad” ili o paradigmi čojstvo i junaštvo
- Dubravka Ugrešić u raljama mužjačkim
- Rex blues, moj Galebe*
- Je li nebo plavo baš za sve narode?
- Kriegsluftballons: mozak ljudske vrste otišao na kvasinu
- Čovječanstvo se roji jer se kraja boji
- Četvrti balkanski rat(ovi)
